22 marca 2017

Recenzja Sundays On Clarendon Road "Pale Blue Dot EP"


SUNDAYS ON CLARENDON ROAD Pale Blue Dot EP, [2016] Bad Names || Po nadzwyczaj udanym albumie "Unward" może wydawać się dziwnym, że kolejnym krokiem Sundays On Clarendon Road jest zaledwie epka, ale uwaga, format ten jest równie niedoceniany co praski duet, wymaga też pewnego poziomu narracyjnej maestrii. "Pale Blue Dot" zatem oddaje doskonale nie tylko talenta muzyków, ale i to, co chcą tym razem nakreślić. Dystans.

Za astronomicznymi metaforami skrywa się bowiem lekko chłodny komfort duetu odnośnie miejsca w którym się znajdują. Niczym Pluton ze swoim niedookreślonym statusem niby planety na okraju Układu Słonecznego, Sundays On Clarendon Road orbitują na okraju lokalnej sceny, ale ta zdystansowana pozycja przynosi im nie tylko zadowolenie, ale i nieskończone niemal możliwości działania. Blada niebieska kropka to obserwowana z oddalenia planeta Ziemia, ale również sam duet na którym warto skupić obserwacyjne instrumentarium.

Jonáš Zbořil i Jan Tůma odchodzą lekko od oczywistych skojarzeń ze słynniejszymi męskimi duetami uwodzącymi wokalnymi harmoniami. Indie-folkowy pierwiastek obecny jest na "Pale Blue Dot" tylko w postaci ledwie zauważalnego gwiezdnego pyłu. Podobnie piosenkowość, wcześniej manifestująca się w postaci tak autentycznie przebojowych kompozycji jak "Slow Slow Slow" czy "Unward", tutaj poddana zostaje dekonstrukcji i przesłonięciu innymi warstwami kompozytorskimi czy aranżacyjnymi.


Już "Kepler" bowiem ma linearną, eskalującą strukturę zamiast schematu zwrotka - refren. Rozpoczyna się od dźwięków gitary elektrycznej, finalny efekt trochę psuje lekko niezręczny syntezator, ale w kompozycję wpleciony jest i pomysłowy, ewokujący podróż sampel, przede wszystkim zaś stopniowo pojawia się w niej kuszące, folkotroniczne rozedrganie pamiętane z nieodżałowanych nagrań Hood. Rozbiegany "Gravenhurst" napędzany jest automatem perkusyjnym, z jednej strony nawiązuje do brzmień Morr Music i The Notwist, z drugiej zaś objawiają się w nim subtelne post-rockowe elementy. Nad kompozycyjnym warsztatem Sundays On Clarendon Road unosi się zaś na "Pale Blue Dot" duch dekonstruowanej od czasów "Hail To The Thief" piosenkowości Radiohead.

Klasyczny songwriting pojawia się dopiero w "Getting Older", zdecydowanie najbardziej piosenkowej kompozycji, która przypomina nam o chłopięcym przebojowym potencjale Sundays On Clarendon Road, po który zdają się sięgać z wrodzoną łatwością. Zbliżają się tu znów do nienachalnego synth-popu, utwór efektownie się zagęszcza, pojawiają się markowe harmonie, tworząc naprawdę satysfakcjonującą całość, pomimo gorzkawego, czy może raczej zdystansowanego tematu piosenki. Brzmienie "Pale Blue Dot" nie zawsze wydaje się, jak w "Pluto", odpowiednio zbalansowane, finalne "Ivedonewrong" to zaś ledwie dźwiękowa miniatura, ale zręczność Sundays On Clarendon Road znajduje swoje kolejne potwierdzenie. 7/10 [Wojciech Nowacki]