PORT-ROYAL Dying In Time, [2009] Sound Improvement || Wydany w 2009 roku album "Dying In Time" jest niezwykłą muzyczną podróżą. Jej trasę wyznaczają syntezatory, klawisze i nastrojowe, przytłumione wokale. Jedenaście utworów prowadzi nas poprzez krainę, w której obrazy przeszłości mieszają się z fikcyjnymi wyobrażeniami chwil, które mogą się wydarzyć, a chłód i zwątpienie toczą zaciekły bój z wiarą w człowieczeństwo.
"Dying In Time" to pokaz umiejętności magików elektroniki zbyt długo odciętych od widoku Słońca. Z pomocą przybył im niewielki, ale intrygujący kolektyw wokalistów. Cały album to spacer, który zaczyna się w melancholijnej i ponurej okolicy zmierzając ku coraz jaśniejszym miejscom. Bez wątpienia klimat jest zimowy, nie tylko w sensie wpasowania w nastrój najchłodniejszej z pór roku, ale także w sensie zimy emocjonalnej. Chociaż nigdy nie określiłbym tego albumu pesymistycznym. Napełnia on bowiem niezwykłą, trudną do sprecyzowania siłą. Jakby dźwięki na nim zawarte były muzycznym kodem genetycznym ludzi. Ich człowieczeństwa.
Ciekawe jest to, że kiedy myślę o tym albumie, gdy go nie słucham, to przychodzi mi do głowy spokojna, nienarzucająca się elektronika. Czuję się nieswojo, kiedy wrzucam krążek do odtwarzacza i mniej więcej w połowie płyty z głośników zaczynają płynąć szybkie, transowe, a nawet i taneczne dźwięki. Ta żywiołowość osiąga swoją kulminację w – moim zdaniem najpiękniejszym utworze albumu – "Balding Generation (Losing Hair As We Lose Hope)". Rytm i wspaniały wokal Japonki występującej jako Linda Bjalla tworzą w tym utworze niezwykły klimat, oczyszczając słuchającego z ponurego nastroju i wprowadzając w stan podekscytowania, który świetnie wizualizuje nakręcony teledysk.
Wśród osób udzielających się wokalnie są także Polacy. W utworach "Hva (Failed Revolutions)", "Anna Ustinova" i "I Used To Be Sad" pojawia się Natalia Fiedorczuk (The Orchid, Happy Pills, Nathalie and the Loners), a rewelacyjny utwór "The Photoshopped Prince" to współpraca Michała Wiraszko (Muchy) i Natalii Grosiak (Mikromusic, Digit All Love).
Po rytmicznym środku następują trzy utwory "Hermitage" (część 1, 2 i 3) zamykające album. Jest to powrót do spokojniejszych dźwięków, jednak słuchane po tych świetlistych nie brzmią już tak ponuro. Pojawia się bowiem pewność, że Słońce istnieje, a jedynie skryło się za czarnymi chmurami. Musi przecież w końcu się zza nich wychylić. W trzeciej części "Hermitage" usłyszymy nawet gitarę, dodającą do kompozycji bardziej ludzki element. 10/10 [Michał Nowakowski]