LAZER VIKING / SABREHART Flesh Cadillac, [2016] BiggBoss || Nic nie jest takie, jakim się wydaje. Fakt, że Boy Wonder & The Teen Sensations to teraz Lazer Viking, że "Flesh Cadillac" to tylko siedem piosenek i najbliżej ma minialbumowi, że ukazał się w opakowaniu DVD, że wydał go największy czeski label hip-hopowy, że okładka delikatnie mówiąc zastanawia, że nadal wielu zastanawia się, czy to wszystko na serio, czy nie. Im więcej pytań prowokuje muzyka Kuby Kaifosza, tym bardziej tym bardziej stają się niepotrzebne.
"Everything Spelled Wrong" wydaje się jeszcze podążać za klimatem bubblegum rock'n'rolla z "Radical Karaoke". Rytm radośnie nabija automat perkusyjny, Kuba przyjmuję pozę niewinnego szczeniaczka, ale jego śpiew jest równie słodki, co skurwielski, a wraz z obłędnie śpiewnym językowym łamańcem It's never ever getting any better / Yeah we're never fucking ever getting back together piosenka dołącza do najlepszych w jego dorobku. Na upartego można szukać usprawiedliwień, że ok, może i pop, ale na pewno ironiczny, "Turnstile Hearts" jednak obala cały nasz system obronny. Nieznośnie i autentycznie radiowa piosenka, perfekcyjnie wyprodukowana i zaaranżowana, to jeden najlepszych czystej wody popowych hitów jaki możecie usłyszeć w tym roku.
Piosenki te jednak frapująco rozdzielają kanciaste i surowe "Trophy Scars" oraz "The Z Street Shuffle", pierwszy niemal punkowo bluesowy, z połamaną rytmiką, lecz melodyjnym refrenem, drugi zaś z wyraźnie cięższą gitarą. Za muzykę na "Flesh Cadillac" odpowiada Sabrehart, żyjący w Pradze brytyjski producent, który z jednej strony wydaje się karykaturalnie uwypuklać najbardziej charakterystycznie kontrowersyjne elementy odczuwania muzyki Kuby, z drugiej zaś nadaje jej wspomniane wyżej wygładzone autentycznie popowe wymiary. Jako całość "Flesh Cadillac" może więc sprawiać chaotyczno-schizofreniczne wrażenie. Pozostałe trzy kompozycje już łatwiej łączą obie te strony, "Because It Loves You" to skromna, lekko dansingowa ballada, finałowe "March On Eclectic Children" szczyci się nisko zestrojoną gitarą i modelowo popowym refrenem, "The Pizza Rat's Last Slice" zaś idealnie odnalazłoby się na ścieżce dźwiękowej do Grand Theft Auto lub sensacyjnego serialu z lat osiemdziesiątych. Brzmi jak neonowy pościg ulicami wielkiego miasta i ciężko uwierzyć, że za tak gęstą piosenkę odpowiada tylko dwóch ludzi.
Piosenki te jednak frapująco rozdzielają kanciaste i surowe "Trophy Scars" oraz "The Z Street Shuffle", pierwszy niemal punkowo bluesowy, z połamaną rytmiką, lecz melodyjnym refrenem, drugi zaś z wyraźnie cięższą gitarą. Za muzykę na "Flesh Cadillac" odpowiada Sabrehart, żyjący w Pradze brytyjski producent, który z jednej strony wydaje się karykaturalnie uwypuklać najbardziej charakterystycznie kontrowersyjne elementy odczuwania muzyki Kuby, z drugiej zaś nadaje jej wspomniane wyżej wygładzone autentycznie popowe wymiary. Jako całość "Flesh Cadillac" może więc sprawiać chaotyczno-schizofreniczne wrażenie. Pozostałe trzy kompozycje już łatwiej łączą obie te strony, "Because It Loves You" to skromna, lekko dansingowa ballada, finałowe "March On Eclectic Children" szczyci się nisko zestrojoną gitarą i modelowo popowym refrenem, "The Pizza Rat's Last Slice" zaś idealnie odnalazłoby się na ścieżce dźwiękowej do Grand Theft Auto lub sensacyjnego serialu z lat osiemdziesiątych. Brzmi jak neonowy pościg ulicami wielkiego miasta i ciężko uwierzyć, że za tak gęstą piosenkę odpowiada tylko dwóch ludzi.
W dobie, gdy wszystko poddawane jest analizie, Kuba dostarcza jej tyle materiału i możliwości interpretacyjnych, że doprowadzić może albo do szaleństwa, albo do olśnienia. Jakiego? Że liczy się tylko muzyka, im więcej o niej myślimy, tym mniej ją czujemy. Lazer Viking wytrąca nas z naszej autoironicznej, przeintelektualizowanej, wielkomiejskiej strefy komfortu. "Flesh Cadillac" to pot, ślina i ruchy bioder, czyli wszystko to, co stało u zrodu prawdziwego popu. 7/10 [Wojciech Nowacki]